Köñül köşgüm
Köñül köşgüm
Men özümiñ söýgi atly dünýämde,
Şeýlebir köşk gurdum güllere besläp.
Aýna bakyp gara saçym daradym,
Gözüm ýolda goýdum geleriñ isläp.
Günüñ şöhlesinden basgançak ýasap,
Arzuwlarym arşy-agla ýol saldy.
Bilmedim, gör, kimler päk söýgimize,
Hile gurap, ýalan bilen al saldy.
Ýyldyrymyñ uçgunydy düşen ot,
Söýgimi ahmyryñ alawyna ýakdy.
Seniñ birmahalky gara gözleriñ,
Ah, gör-ä, kimlere ýar diýip bakdy.
Indi umydymyñ üzlen monjugyn,
Gaýtadan bir ýüpe düzüp bilmerin.
Arzuwymda köşk gursam-da gaýtadan,
Señ adyñ üçegne ýazyp bilmerin.
Bahar TOSYÝEWA.
«Garagum» žurnaly, 3/2014 ý. Goşgular
